अन कविता जन्मास आली...

                                 
                             वेड्या मनास ठावे, कोण्या प्रहरास आली,
                             गायचे होते म्हणूनी, कविता जन्मास आली.

                             दुर्मुख होता जारी, बसला तो सिंहासनी,
                             का मनासही यांच्या, आता वाळवी ग्रासली.

                             माझा श्वास मंदावला, नी वातही निवाली,
                             जा तुला जायचे दुरुनी, माझ्या कवेत रात्र आली.

                             न ही रात्र पहिली, ना विषण्णही एकली,
                             ठावेच आहे मजला, इथेच ही भयकथा संपली.

                              आला, आला, मित्र आला... पहा उष:काल झाला,
                               नवकिरण तिच्या गर्भि, ही एक कळी खुलली.

विजनवासात.....

निशब्द चांदव्याशी खेळता,
घनांच्या पलीकडून तुझी साद येते,
अस्वस्थ चांदण्याशी बोलता,
संध्येच्या अंतरातून मन उदास वेडे होते


"अश्रू आग ओकून दु:ख भिजवून जातात,
  तू गेल्यापासून शब्दही मुके गीत गातात."

भिंतींशी गुज मनीचे साधता,
सखे उंबरा ओलांडूनी तुझे पाऊल आत येते,
हळूच क्षितिजापलिकडे,
तार्यांच्या विजनवासात  अमूर्त ही तुझेच रूप घेते.

"डोळे गहिवरल्य स्पंदनानी भिजून जातात,
  रोज पहाटे सप्त स्वराणी  पक्षिही तुझेच कुजन करतात."

नव हृद्य

आता क्षणभर विश्रांति, मन थकल थकल,

तुझ्या वेड्या पिलाच घरट कुणी मोडल मोडल,

स्वप्न मोडुनिया गेली, उरे एकटीच सांजवात,

एक ओंजळ प्राजक्त, फुले रातराणीच्या गर्भात,

पहाटेस निशिदिनी, तुझे होईल स्मरण,

किलबिल चिउताई, करुनीया झेप घेई अंबरात,

अकाशास वेड तुझे, मेघ हंबरुनी गाई प्रेमगाणे,

मोकळ्या श्वासास आता तुझे नवीन बहाणे,

सांगायची होती तुला एक कवितेची ओळ,

फुलापरी जपलेली माझ्या आसवांची माळ,

राहुनिया गेले गुंफायचे जपलेले क्षण सारे,

तुझ्याविना जमेना हा आयुष्याचा मेळ,

फुलाला फुलाचा सुगंध कसा यावा,

मैत्रीला विश्वासाचा विसर न व्हावा,

रंग-गंध व्हावे एकरूप इंद्रधंनुसाठी,

मायेस वात्सल्याचा अभिमान न व्हावा.

तुझ्या माझ्या अंतरीची एक व्यथा,

आता रोजचीच रोजनिशी, त्यात तुझी छटा,

शाई अन पानावरी, रूप साकारत आहे,

पहा पहा तेच मन, नव हृद्य बहरत आहे...  बहरत आहे...

एक स्वप्न

एक स्वप्न आहे मनी जपलेले,

क्षितिजाच्या पार नभी सजलेले,

झेपावले मन घेई गगन भरारी,

उरे आभाळ, सडा चंद्रिकेचा दारी,

दारी असे वृंदावन, तिची आईपरी माया,

हंबरते कामधेनु, झिजवुनी सारी काया,

मंद झुळूझुळू वाहे, संगे झऱ्याचे हे पाणी,

आहे अगम्य सुबोध, संगे संतांची वाणी,

पहाटेस सडा प्राजक्तीचा, फुले पारिजात अंगणी,

रोज रातीस मिलन, बहरते लाजरी रातराणी,

एकटाच होतो प्रिये, संगे दोन आसुसले मुके जीव,

त्यांची वेगळीच व्यथा आता सोबतीस तुझी छाया,

तू देता हात हाती, शब्द सारे उधळले,

लेवुनिया साज नवा रंग सारे बहरले,

दोन तुझ्या डोळ्यातले, स्वप्न वेडे जागलेले,

मी तुझ्या हृदय देशी, घर अपुले बांधलेले.

ती आहे सुंदरा

पहा आज किती रुपेरी सकाळ,

नितळ आभाळ लेई मेघ काळभोर,

सुंदरा ती आली लेवून हिरवा साज,

मन जुळले, नैन हरले जुगार

माळतो मी गजरा तिला,

तिचा नटरंगी केशभार,

वाटे घ्यावे तिचे चुंबन,

तिचे ओठ दोन पाकळ्या सुंदर

तू जणू आरसा

मी मन माझे, अन तू जणू आरसा,

मी राहे साचुनी तैसाच,

तू नेई मजसी पुढे जणू,

मी प्रवाही जसा,

शुद्ध तू, निर्मल तू,

अन एक नितांत सुरेल निर्झर तू,

स्तब्ध तू, स्निग्ध तू,

स्मित तू, ह्रीद्गंध तू,

मनामनांचे बंध अन फुलणारा निशिगंध तू,

मोहुनिया जाई वसंत,

फुले शिशिरही,

सर्ग तू जोडणारा,

अन विपर्णी मूळ होवुनी,

रोवणारा बंध तू,

शब्द मी अन अर्थ तू,

प्रेम मी अन प्रीत तू,

स्वर मी अन ताल तू,

सर मी अन ओघळणारा थेंब तू,

फुलांमधील मधु मी अन भ्रमर तू,

तू आहे तुही अन थोडा मी ही तू.

एका ताऱ्याची अनोळखी साथ

                                    दूर असे एक तारा, त्याची अनोळखी साथ,

                                    दूर राहिले माझे घर, त्याची आठव सतत,

                                    वाटे परतुनी जावे, होई मन उदास उदास,

                                    त्या ताऱ्याचिया संगे, मिळे ओळखीचा श्वास,

                                    सूर देती साथ आज, त्यांचा वेगळाच साज,

                                    शब्द आले भरुनी, गेल मोहरूनी घर माझ.

               

एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी...

एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                   मनातील सारी गुपित सांगून,                                   मन मोकळ करायला.                                     एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                   मनातल्या भावना व्यक्त करून,                                   नव्याने हे जीवन जगायला.                                     एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                   मनातील सारी दुख सांगून,                                   नव्याने हे जग अनुभवायला.                                       एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                    आपल्याकडच सुख वाटून,                                    तीच दुख समजून घ्यायला.                                          एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                    कोल्माद्ताना आधार घायला,                                    अन सदैव खाम्बिर्तेन वाटचाल करायला                                     एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                     मन एकट झाल्यावर,                                     तिच्या आठवणीत क्षण अनुभवायला.                                     एकतरी मैत्रीण असायलाच हवी                                     मैत्री साठी, तिच्या साठी,                                     आठवणींसाठी आणि माझ्यासाठीही...

माझा प्रिय बाप...

                   माझा प्रिय बाप...

                           थकलाय आता माझा बाप, 

                           त्यालाही हवाय आधार

                           गेली चाळीस वर्ष घराचा भर वाहून,

                           खांदे झुकलेत त्याचे अलीकडे,

                           आपला परका न करता,

                           सगळ्यांना सोबत घेऊन, चालणारा 

                           उपराच राहिला, कदाचित माझ्यासाठीही...

                           पण तरीही तो आशेन बघतो माझ्याकडे,

                           आपला पोरगा जबाबदारी घेईल,

                           त्याची नाही पण घराची अन स्वताच्या आईची, म्हणून

                           हळूच तो, तुझ्या आईला हवाय अस म्हणत, 

                           स्वत:चीच स्वप्न लादत असतो माझ्यावर,

                           भाऊ-बंद्कीच्या खोट्या अन जहाल पाशात अडकलेल्या त्याला,

                           अलीकडे माझा आधार वाटू लागलाय,

                           कदाचित विश्वास असेल त्याचा,

                           आपल पोटच पोर आपल्यावर उलटणार नाही याचा.

                           स्वार्थ नावाचा शब्द विसरून गेलाय तो,

                           ज्यानं पिढी शिकवली त्याला वाचता येत नाही म्हणून नाही,

                           तर स्व कर्तुत्वाने विसरलाय तो...

                          मी हि थोडाफार शिकलोय त्याच्याकडूनच...

                                स्वार्थ, आपलेपणा, मी, माझा, आणि...

                                आणि शत्रूचहि मरण झेलण्याची वृत्ती...

                                तसा पूर्वीचा अभिमानी-स्वाभिमानी तो,

                                हल्ली नमत घेतो कधीतरी,

                                घर तुटेल,

                                आमचा अहंकार दुखावेल म्हणून,

                                

             आज बाबा एवढंच सांगेन,

                तुमचा मुलगा होण्याच जे भाग्य मला मिळालाय ते माझ्यासाठी माझ्या

                मुलानाही मिळाव इतक तरी सक्षम व्हायचंय मला. स्वार्थ आणि आपमतलबी पणाशिवाय चालणारी 

                दुनिया केव्हाच हरवली हो ओघात...

                                आयुष्यातील प्रत्येक श्वास,

                                तुमच्या शिकवणुकीवर जगेन,

                                प्रत्येक कर्म स्वार्थरहित करेन,

                                पाय काट्यावर पडला माझा तरीही चालेल,

                                पण येणाऱ्या प्रत्येकाला मिळावी वाट काट्यानविना,

                                म्हणून दूर करता आले तर करीनच ते,

                                नाहीच जमल तर झोपेन आडवा काटयावर,

                                अहो, शत्रुसुध्धा दिमाखान चालत आला पाहिजे,

                                हि तुमचीच तर शिकवण...

                                

                                प्रत्येकान हा हिमालय घट्ट उभा राहताना बघितला आहे,

                                मी हि एक अविचल विचार अनुभवला आहे,

                                पण,

                                मला एकट्यालाच साक्षी ठेवून,

                                या हिमालयाला कोसळताना बघितलाय मी...

                        म्हणूनच विनवितो तुम्हाला बाबा,

                               जमल तर माफ करा तुमच्या या लेकाला,

                               तुमचे अश्रू नाही पुसता आले म्हणून,

                               तुम्हाला साथ नाही देता आली म्हणून,

                               तुमच्या वेदना नाही समजल्या म्हणून,

                               आणि जमल तर विश्वास ठेवा...

                                      तुमचा मोडलेला स्वाभिमान पुनः उभा करेन मी,

                                      फक्त माझ्यावर एकवार विश्वास ठेवून बघा...

                                                                                          तुमचा लेक... 

  

 

          

                         

तू आहेस म्हणून

                         तू आहेस हसवायला, म्हणून रडायला आवडत,

                         तू आहेस मनवायला, म्हणून रुसायला आवडत,

                         तू सोबत आहेस, म्हणून तर जगायला आवडत...

                         तुझ्या भेटीसाठी मन, स्वप्न पाखरू होत,

                         तू असतेस सोबतीला माझ्या,

                         तेव्हा दूर जायला वेदनेलाहि आवडत...

                         शब्द आहेत तुझे म्हणून अर्थ व्हायला आवडत,

                         आहेत तुझी स्वप्न, थोडी दूरची,

                         पण म्हणून तुझी सावली व्हायला आवडत...

                         आता उरलेत फक्त काही क्षण तुझ्या माझ्या मिलनाचे,

                         दिवस रुपेरी अन रात्र शारद होवू लागलेय,

                         तुझे स्पर्श आहेत म्हणून तर मंद झुळूक व्हायला आवडत...

                        

                         अग...

                                बहरेल रातराणी आपल्या दारीही...

                                रातराणीसवे...
                                माझा हात तुझ्या हाती देऊन...

                                मला तुझ व्हायला आवडत...

माझा सखा

 

                    मावळत्या सूर्या तुला माझा सलाम,

                    तुझ्यामुळेच नाही झालो मी दुनियेचा गुलाम.

                    केल असतं त्यांनी मला राजा, भातुकलीच्या खेळात

                    अन मांडला असता माझा बाजार एका बंद कपाटात

                    तू जवळ होतास म्हणून जे आहे ते स्वीकारत गेलो,

                    तू साथ दिलीस म्हणून तप्त उनही सावली समजत गेलो.

                    कुणीच नाही भेटायचं, जवळच आपलस ओळखीच,

                    ज्याचे त्याचे चेहरे, जणू मी त्यांच्यासाठी एक सांज.

                    तू मात्र रोज भेटलास, माझ्यासाठी वेळ ठरलेली तुझी,

                    जाताना प्रतिबिंबाची स्वप्न करून जायचास माझी.

                    जलसफर तूच घड्विलीस मला होडीतून पहिली,

                    तुझ्या विरहाची पहिली सोबत तिथेच ना घडली.

                    मग हरवलास तुही, माझ्यासारखाच भर रस्त्यात,

                    अगदी आजपर्यंत, भटकत होतास अधांतरी.

                    अरे दोस्त किती शोधलं तुला, तुझ्या सावलीत मी

                    होता फक्त तुझ्यावर विश्वास, बाकी दुनिया हरामी,

                    सगळ काही विसरून जावू, पुन्हा जलसफर करू,

                    तुझ माझ नातच अमानवी, दुनियेचे नियमही झुगारु.

                    खरच मावळत्या सूर्या तुला माझा सलाम,

                    कारण तूच आहेस माझा सखा... 
                    मी मात्र तुझ्या दोस्तीचा गुलाम.

                      -शिवरंजन कोळवणकर

प्रीत माझी

एक ओढ अंतरात, आहे चांदव्याची आस,
गूढ सावलीस माझ्या, तुझ्या चांदण्यांचे भास.

तुझ्या माझ्यातून घडे, नवं बीज अंकुरात,
तूच माझा स्वर, तुझ्या एकटीची साथ.

दिस जाई अनाहूत, राही संध्येचीच छाया,
घास अडतो हा ओठी, तुझी आईपरी माया.

सखे विनवितो तुज, तूच अंतरीचा भाव,
येशील ना पुन्हा, घेई उंबऱ्याशी धाव.

अखेरचे शब्द माझे, देतो अखेरची साद,
रण-रणत्या वाळवंटी, चाले मृगजळी वाद.

आता शब्द गेले सांडूनिया, नुरे प्रतिभेची जोड,
उधळतो प्रीत माझी, कर शेवट हा गोड.
                                                                  --- शिवरंजन कोळवणकर.

सार्थक ......

सार्थक

आयुष्यात काहीच केल नाही,

हे सगळ जमत नाही,

आयुष्याचा कंटाळा आलाय,

मग ,

स्वताला समुद्राच्या लाटांवर झोकून द्या,

अजूनही जिवंत आहात,

तो समुद्रही तुम्हाला स्वीकारत नाही,

मग,

स्वताच स्वताचा श्वास संपवत जा,

प्रत्येक श्वासाच महत्व कळेपर्यंत.

अन मग,

फुलाच्या सुगंधापरीस एकदा तरी स्वताला चौफेर उधळून बघा,

रोज रोज दुसर्यांसाठी मरण्याआधी स्वतासाठी जागून बघा.

अहो,

खिडकीच्या गजाआडून काय पाहता , दरवाजा उघडून बाहेर या,

कधीतरी या दुनियेत उघड्यावर स्वताला हरवून या.

जमलंच तर,

समोर जमलेल्या बघ्यांच्या बाजारगर्दीत मन फिरवून या,

भावनांची कवडीमोल विक्री पाहणारी मन, एकदा जागून घ्या.

पण,

पायाखाली काटेरी वाट आली तरी माणुसकीची कास सोडू नका,

विजय नाही मिळाला तरी चालेल, पाऊलवाट वाकडी करू नका,

सार्थक होईलच जीवन सांर , पण म्हणून अरसिक जगू नका.

नाही जमल , असही तर पुन्हा एकदा जन्म नक्कीच घेऊन बघा......